Vandaag was ik even bij je op bezoek, bij jou en je vrouw. Een toevallige ontmoeting, omdat ik op zoek was naar iets dat jij verkocht via Marktplaats. Een slijptafeltje, om schaatsen mee te slijpen. Ik koop geregeld dingen via Marktplaats. Vaak probeer ik dan te raden met wat voor persoon ik te maken heb, afgaande op de advertentietekst of de mailberichtjes die de verkoper me stuurt.
Toen ik je advertentie zag, gokte ik eerst dat je van mijn leeftijd was. En een schaatser natuurlijk, anders zou je geen slijptafeltje aanbieden. Toen we het eens waren geworden over de prijs belden we even, om een ophaalmoment af te spreken. Je legde me uit hoe ik het beste naar je toe kon rijden. En ook toen het me al helemaal duidelijk was hoe ik je huis kon vinden, bleef je me geduldig meer tips en aanwijzingen geven. Ik begon te vermoeden dat je wat ouder was dan ik.
Toen ik bij je aanbelde, zag ik dat je inderdaad wat ouder was dan ik. Ruim twee keer zo oud, de 80 voorbij. Je woonde in een opa-en-oma-huis, uit de keuken kwam opa-en-oma-etenslucht. Je nam me mee naar de kelder, waar je kleine werkbank stond. Al je gereedschap netjes geordend. Het slijptafeltje had je klaargezet, het zat nog in z’n originele verpakking. Elk onderdeel netjes in krantenpapier gerold, zodat het aluminium niet zou krassen. Alles pakte je geduldig uit, om te tonen dat het nog in goede staat was. Het tafeltje moest in elkaar worden gezet, om te tonen dat alles compleet was. Je nam uitgebreid de tijd en ik vond dat fijn. Je deed me denken aan m’n eigen opa, die ook altijd alles met veel geduld deed. Met aandacht, zorgvuldig. Nooit half werk.
Het slijptafeltje was te koop, omdat je je schaatsen aan de wilgen had gehangen. Je had in je leven veel geschaatst vertelde je, toertochten vooral. Maar het was nu genoeg geweest. Het was een keer klaar, vond je. En een harde val kan voor een tachtiger naar uitpakken natuurlijk. Om eerlijk te zijn vond ik je eruitzien alsof je zo nog 50 km over de Friese meren kon schaatsen. Maar je vertelde nuchter en resoluut dat het nu tijd was om zaken af te bouwen en spullen op te ruimen. Ik werd er wat weemoedig van, ik meer dan jij geloof ik.
Toen ik eenmaal thuis was, pakte ik het slijptafeltje weer uit om het te proberen. Ik weet niet waarom, maar het voelde alsof ik het voorzichtig moest behandelen. Rustig en geduldig, met aandacht. Toen ik alle onderdelen uit hun verpakking van krantenpapier haalde, vielen me vier onderdeeltjes op die je in al je geduld toch niet had getoond, daar in je kelder. Het waren vier metalen ringetjes. Uiteraard lagen die niet lukraak in de doos. Nee, je had ze aan een draadje geregen, zo’n binddraadje dat je in een rol vuilniszakken vindt. Natuurlijk had je dat gedaan.
Mijn schaatsen zijn nu weer scherp en het slijptafeltje zit weer in de doos. Alle onderdelen weer verpakt in krantenpapier, de ringetjes weer aan hun draadje geregen. Ik heb me voorgenomen om dat in ere te houden. Waarom weet ik niet precies. Ik denk omdat het voor mij staat voor iets waardevols. Het staat voor aandacht, en zorgvuldigheid. Netjes met spullen omgaan, je hoofd bij één ding tegelijk hebben. Iets af maken voor je aan het volgende begint. Daar ga ik bij stilstaan, elke keer als ik na het schaatsen slijpen de ringetjes weer aan hun binddraadje rijg.
